30 seconds of interviews
1.0.0
readme นี้สร้างขึ้นโดยใช้ Markdown-Builder
การสัมภาษณ์เป็นเรื่องที่น่ากลัวและสามารถทำให้ผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์มากที่สุดลืมสิ่งต่าง ๆ ภายใต้ความกดดัน ทบทวนและเรียนรู้ว่าคำถามใดที่พบบ่อยในการสัมภาษณ์ที่ดูแลโดยชุมชนที่ตอบพวกเขาและเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่พวกเขาจะถาม ด้วยการรวบรวมประสบการณ์และตัวอย่างในโลกแห่งความเป็นจริงคุณสามารถไปจากการเป็นกังวลไปจนถึงการเตรียมพร้อมสำหรับโอกาสที่ยิ่งใหญ่ต่อไป
การสัมภาษณ์ 30 วินาทีเป็นความพยายามของชุมชนดังนั้นอย่าลังเลที่จะมีส่วนร่วมในทุกวิถีทาง ทุกการบริจาคช่วยได้!
คุณมีความคิดที่ยอดเยี่ยมหรือรู้คำถามดีๆที่ไม่ได้อยู่ในรายการหรือไม่? อ่านแนวทางการบริจาคและส่งคำขอดึง
เข้าร่วมช่อง Gitter ของเราเพื่อช่วยในการพัฒนาโครงการ
batches ฟังก์ชั่นที่ส่งคืนจำนวนสูงสุดของแบทช์ทั้งหมดที่สามารถปรุงจากสูตรbind ชั่นแบบสแตนด์อโลนที่มีหน้าที่เทียบเท่ากับฟังก์ชันวิธีการ Function.prototype.bindsetState คืออะไร?children คืออะไร?== และ === ?0.1 + 0.2 === 0.3 ประเมินเป็นอะไร?map() วิธีอาร์เรย์ที่แตกต่างกันคืออะไรและ forEach() ?# ยกเว้นสำหรับอักขระสี่ (4) ตัวสุดท้ายthis ถูกต้องในคลาสคอมโพเนนต์ปฏิกิริยาได้อย่างไรnull และ undefined ?pipe ฟังก์ชั่นที่ทำองค์ประกอบฟังก์ชันจากซ้ายไปขวาโดยการคืนฟังก์ชั่นที่ยอมรับอาร์กิวเมนต์หนึ่งข้อi++ และคำนำหน้า ++i เพิ่มตัวดำเนินการเพิ่มขึ้น?this คืออะไรและทำงานอย่างไร?'use strict' ทำอะไรและอะไรคือประโยชน์หลักในการใช้มัน?var , let , const และ No Keyword Statement?setState คืออะไร?children คืออะไร?className แทน class เช่นใน HTML?this ถูกต้องในคลาสคอมโพเนนต์ปฏิกิริยาได้อย่างไรalt บนภาพคืออะไร?defer และ async คืออะไรบนแท็ก <script><header> ได้หรือไม่? แล้วองค์ประกอบ <footer> ล่ะ?<header> , <article> , <section> , <footer>localStorage และ sessionStoragerel="noopener" ใช้ที่ไหนและทำไม?em และ rem คืออะไร?col-{n} / 12 ของคอนเทนเนอร์@media สี่ประเภทได้หรือไม่?องค์ประกอบไร้สัญชาติเป็นองค์ประกอบที่พฤติกรรมไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานะของมัน ส่วนประกอบไร้สัญชาติสามารถเป็นส่วนประกอบที่ใช้งานได้หรือคลาส ส่วนประกอบการทำงานที่ไร้สัญชาตินั้นง่ายต่อการบำรุงรักษาและทดสอบเนื่องจากรับประกันได้ว่าจะผลิตผลลัพธ์เดียวกันกับอุปกรณ์ประกอบฉากเดียวกัน ส่วนประกอบการทำงานที่ไร้สัญชาติควรเป็นที่ต้องการเมื่อไม่จำเป็นต้องใช้ตะขอ Lifecycle
this โดยสิ้นเชิง
⬆กลับไปด้านบน
== และ === ? Triple Equals ( === ) ตรวจสอบความเท่าเทียมกันอย่างเข้มงวดซึ่งหมายความว่าทั้งประเภทและค่าจะต้องเหมือนกัน ในทางกลับกัน Double Equals ( == ) ในอีกทางหนึ่งทำการบีบบังคับประเภทแรกเพื่อให้ตัวถูกดำเนินการทั้งสองเป็นประเภทเดียวกันแล้วใช้การเปรียบเทียบที่เข้มงวด
== สามารถมีผลลัพธ์ที่ไม่ได้ใช้งานง่าย
⬆กลับไปด้านบน
องค์ประกอบเป็นวัตถุจาวาสคริปต์ธรรมดาที่แสดงถึงโหนด DOM หรือส่วนประกอบ องค์ประกอบมีความบริสุทธิ์และไม่เคยกลายพันธุ์และราคาถูกในการสร้าง
ส่วนประกอบคือฟังก์ชั่นหรือคลาส ส่วนประกอบสามารถมีสถานะและนำอุปกรณ์ประกอบฉากเป็นอินพุตและส่งคืนทรีองค์ประกอบเป็นเอาต์พุต (แม้ว่าพวกเขาจะเป็นตัวแทนของภาชนะบรรจุทั่วไปหรือเครื่องห่อและไม่จำเป็นต้องปล่อย DOM) ส่วนประกอบสามารถเริ่มต้นผลข้างเคียงในวิธีวงจรชีวิต (เช่นคำขอ AJAX, การกลายพันธุ์ของ DOM, เชื่อมต่อกับไลบรารีบุคคลที่สาม) และอาจมีราคาแพงในการสร้าง
const Component = ( ) => "Hello"
const componentElement = < Component />
const domNodeElement = < div />
⬆กลับไปด้านบน
องค์ประกอบของรัฐเป็นองค์ประกอบที่พฤติกรรมขึ้นอยู่กับสถานะของมัน ซึ่งหมายความว่าสองอินสแตนซ์แยกต่างหากของส่วนประกอบหากได้รับอุปกรณ์ประกอบฉากเดียวกันจะไม่แสดงผลที่เหมือนกันซึ่งแตกต่างจากส่วนประกอบฟังก์ชันบริสุทธิ์
// Stateful class component
class App extends Component {
constructor ( props ) {
super ( props )
this . state = { count : 0 }
}
render ( ) {
// ...
}
}
// Stateful function component
function App ( ) {
const [ count , setCount ] = useState ( 0 )
return // ...
} useState()
⬆กลับไปด้านบน
Promise อยู่ในหนึ่งในรัฐเหล่านี้:
สัญญาที่รอดำเนินการสามารถเติมเต็มด้วยค่าหรือปฏิเสธด้วยเหตุผล (ข้อผิดพลาด) เมื่อตัวเลือกเหล่านี้เกิดขึ้นตัวจัดการที่เกี่ยวข้องเข้าคิวโดยวิธีการของสัญญาจะถูกเรียก
⬆กลับไปด้านบน
i++ และคำนำหน้า ++i เพิ่มตัวดำเนินการเพิ่มขึ้น?ทั้งสองเพิ่มค่าตัวแปรโดย 1. ความแตกต่างคือสิ่งที่พวกเขาประเมิน
ตัวดำเนินการ Postfix Accrement จะประเมินค่า ก่อน ที่จะเพิ่มขึ้น
let i = 0
i ++ // 0
// i === 1ผู้ประกอบการเพิ่มคำนำหน้าจะประเมินค่า หลังจาก เพิ่มขึ้น
let i = 0
++ i // 1
// i === 1
⬆กลับไปด้านบน
batches ฟังก์ชั่นที่ส่งคืนจำนวนสูงสุดของแบทช์ทั้งหมดที่สามารถปรุงจากสูตร /**
It accepts two objects as arguments: the first object is the recipe
for the food, while the second object is the available ingredients.
Each ingredient's value is a number representing how many units there are.
`batches(recipe, available)`
*/
// 0 batches can be made
batches (
{ milk : 100 , butter : 50 , flour : 5 } ,
{ milk : 132 , butter : 48 , flour : 51 }
)
batches (
{ milk : 100 , flour : 4 , sugar : 10 , butter : 5 } ,
{ milk : 1288 , flour : 9 , sugar : 95 }
)
// 1 batch can be made
batches (
{ milk : 100 , butter : 50 , cheese : 10 } ,
{ milk : 198 , butter : 52 , cheese : 10 }
)
// 2 batches can be made
batches (
{ milk : 2 , sugar : 40 , butter : 20 } ,
{ milk : 5 , sugar : 120 , butter : 500 }
)เราต้องมีส่วนผสมทั้งหมดของสูตรที่มีอยู่และในปริมาณที่มากกว่าหรือเท่ากับจำนวนหน่วยที่ต้องการ หากส่วนผสมเพียงชิ้นเดียวไม่สามารถใช้ได้หรือต่ำกว่าที่ต้องการเราไม่สามารถสร้างชุดเดียวได้
ใช้ Object.keys() เพื่อส่งคืนส่วนผสมของสูตรเป็นอาร์เรย์จากนั้นใช้ Array.prototype.map() เพื่อแมปแต่ละส่วนผสมต่ออัตราส่วนของหน่วยที่มีอยู่ตามจำนวนที่ต้องการโดยสูตร หากส่วนผสมใดที่ต้องการโดยสูตรอาหารไม่สามารถใช้ได้เลยอัตราส่วนจะประเมินเป็น NaN ดังนั้นตรรกะหรือผู้ประกอบการสามารถใช้เป็นทางเลือกที่จะโทรกลับเป็น 0 ในกรณีนี้
ใช้สเปรด ... ผู้ปฏิบัติงานเพื่อป้อนอาร์เรย์ของอัตราส่วนส่วนผสมทั้งหมดลงใน Math.min() เพื่อกำหนดอัตราส่วนต่ำสุด ผ่านผลลัพธ์ทั้งหมดนี้ลงใน Math.floor() ปัดเศษลงเพื่อส่งคืนจำนวนสูงสุดของแบทช์ทั้งหมด
const batches = ( recipe , available ) =>
Math . floor (
Math . min ( ... Object . keys ( recipe ) . map ( k => available [ k ] / recipe [ k ] || 0 ) )
)
⬆กลับไปด้านบน
typeof typeof 0 มันประเมินเป็น "string"
typeof 0 ประเมินไปยังสตริง "number" และดังนั้น typeof "number" จะประเมินเป็น "string"
⬆กลับไปด้านบน
การใช้ Object Spread Operator ... คุณสมบัติที่ระบุของวัตถุสามารถคัดลอกไปยังวัตถุใหม่ได้ สิ่งนี้สร้างโคลนตื้น ๆ ของวัตถุ
const obj = { a : 1 , b : 2 }
const shallowClone = { ... obj }ด้วยเทคนิคนี้ต้นแบบจะถูกละเว้น นอกจากนี้วัตถุที่ซ้อนกันไม่ได้ถูกโคลน แต่การอ้างอิงของพวกเขาได้รับการคัดลอกดังนั้นวัตถุซ้อนกันยังคงอ้างถึงวัตถุเดียวกันกับต้นฉบับ การโคลนนิ่งลึกมีความซับซ้อนมากขึ้นเพื่อโคลนวัตถุทุกประเภท (วันที่, regexp, ฟังก์ชั่น, ชุด, ฯลฯ ) ที่อาจซ้อนกันภายในวัตถุ
ทางเลือกอื่น ๆ ได้แก่ :
JSON.parse(JSON.stringify(obj)) สามารถใช้ในการจัดทำวัตถุง่าย ๆ ให้ลึกลงไป แต่มันมีความเข้มข้นของ CPU และยอมรับ JSON ที่ถูกต้องเท่านั้นObject.assign({}, obj) เป็นอีกทางเลือกหนึ่งObject.keys(obj).reduce((acc, key) => (acc[key] = obj[key], acc), {}) เป็นอีกทางเลือกอื่นที่แสดงแนวคิดในเชิงลึกมากขึ้น
⬆กลับไปด้านบน
ซิงโครนัสหมายถึงการดำเนินการแต่ละครั้งจะต้องรอให้การดำเนินการก่อนหน้านี้เสร็จสมบูรณ์
อะซิงโครนัสหมายถึงการดำเนินการสามารถเกิดขึ้นได้ในขณะที่การดำเนินการอื่นยังคงถูกประมวลผล
ใน JavaScript รหัสทั้งหมดเป็นแบบซิงโครนัสเนื่องจากธรรมชาติของเธรดเดี่ยว อย่างไรก็ตามการดำเนินการแบบอะซิงโครนัสไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรม (เช่น XMLHttpRequest หรือ setTimeout ) จะถูกประมวลผลนอกเธรดหลักเนื่องจากพวกเขาถูกควบคุมโดยรหัสดั้งเดิม (API เบราว์เซอร์) แต่การเรียกกลับส่วนหนึ่งของโปรแกรม
alert บล็อกเธรดหลักเพื่อให้ไม่มีการลงทะเบียนผู้ใช้จนกว่าผู้ใช้จะปิด
⬆กลับไปด้านบน
แม้ว่าวัตถุสองวัตถุที่แตกต่างกันสามารถมีคุณสมบัติเดียวกันที่มีค่าเท่ากัน แต่ก็ไม่ถือว่าเท่ากันเมื่อเปรียบเทียบโดยใช้ == หรือ === นี่เป็นเพราะพวกเขาถูกเปรียบเทียบโดยการอ้างอิง (ตำแหน่งในหน่วยความจำ) ซึ่งแตกต่างจากค่าดั้งเดิมที่เปรียบเทียบโดยค่า
เพื่อที่จะทดสอบว่าวัตถุสองชิ้นมีค่าเท่ากันในโครงสร้างจำเป็นต้องใช้ฟังก์ชันผู้ช่วยหรือไม่ มันจะวนซ้ำผ่านคุณสมบัติของตัวเองของแต่ละวัตถุเพื่อทดสอบว่าพวกเขามีค่าเท่ากันรวมถึงวัตถุซ้อนกัน ทางเลือกต้นแบบของวัตถุอาจถูกทดสอบเพื่อความเท่าเทียมกันโดยการส่งผ่าน true เป็นอาร์กิวเมนต์ที่ 3
หมายเหตุ: เทคนิคนี้ไม่ได้พยายามทดสอบความเท่าเทียมกันของโครงสร้างข้อมูลนอกเหนือจากวัตถุธรรมดาอาร์เรย์ฟังก์ชั่นวันที่และค่าดั้งเดิม
function isDeepEqual ( obj1 , obj2 , testPrototypes = false ) {
if ( obj1 === obj2 ) {
return true
}
if ( typeof obj1 === "function" && typeof obj2 === "function" ) {
return obj1 . toString ( ) === obj2 . toString ( )
}
if ( obj1 instanceof Date && obj2 instanceof Date ) {
return obj1 . getTime ( ) === obj2 . getTime ( )
}
if (
Object . prototype . toString . call ( obj1 ) !==
Object . prototype . toString . call ( obj2 ) ||
typeof obj1 !== "object"
) {
return false
}
const prototypesAreEqual = testPrototypes
? isDeepEqual (
Object . getPrototypeOf ( obj1 ) ,
Object . getPrototypeOf ( obj2 ) ,
true
)
: true
const obj1Props = Object . getOwnPropertyNames ( obj1 )
const obj2Props = Object . getOwnPropertyNames ( obj2 )
return (
obj1Props . length === obj2Props . length &&
prototypesAreEqual &&
obj1Props . every ( prop => isDeepEqual ( obj1 [ prop ] , obj2 [ prop ] ) )
)
}
⬆กลับไปด้านบน
XSS หมายถึงการฉีดรหัสฝั่งลูกค้าที่ผู้โจมตีฉีดสคริปต์ที่เป็นอันตรายลงในเว็บไซต์หรือเว็บแอปพลิเคชันที่ถูกกฎหมาย สิ่งนี้มักจะเกิดขึ้นได้เมื่อแอปพลิเคชันไม่ได้ตรวจสอบอินพุตของผู้ใช้และฉีดเนื้อหา HTML แบบไดนามิกได้อย่างอิสระ
ตัวอย่างเช่นระบบความคิดเห็นจะมีความเสี่ยงหากไม่ได้ตรวจสอบหรือหลบหนีจากการป้อนข้อมูลของผู้ใช้ หากความคิดเห็นมี HTML Unsecaped ความคิดเห็นสามารถฉีดแท็ก <script> ลงในเว็บไซต์ที่ผู้ใช้รายอื่นจะดำเนินการกับความรู้ของพวกเขา
textContent แทน innerHTML ป้องกันไม่ให้เบราว์เซอร์เรียกใช้สตริงผ่านตัวแยกวิเคราะห์ HTML ซึ่งจะเรียกใช้สคริปต์ในนั้น
⬆กลับไปด้านบน
การแบ่งปันทรัพยากรข้ามแหล่งกำเนิดหรือ CORS เป็นกลไกที่ใช้ส่วนหัว HTTP เพิ่มเติมเพื่อให้เบราว์เซอร์อนุญาตให้เข้าถึงทรัพยากรจากเซิร์ฟเวอร์ที่แหล่งกำเนิดที่แตกต่างจากแหล่งกำเนิดของเว็บไซต์
ตัวอย่างของคำขอข้ามต้นฉบับคือเว็บแอปพลิเคชันที่ให้บริการจาก http://mydomain.com ที่ใช้ Ajax เพื่อขอ http://yourdomain.com
ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัยเบราว์เซอร์ จำกัด การร้องขอ Cross-Origin HTTP ที่ริเริ่มโดย JavaScript XMLHttpRequest และ fetch เป็นไปตามนโยบายของต้นกำเนิดเดียวกันซึ่งหมายถึงเว็บแอปพลิเคชันที่ใช้ API เหล่านั้นสามารถขอทรัพยากร HTTP จากแหล่งกำเนิดเดียวกันกับที่แอปพลิเคชันเข้าถึงได้เว้นแต่การตอบสนองจากแหล่งกำเนิดอื่น ๆ รวมถึงส่วนหัว CORS ที่ถูกต้อง
⬆กลับไปด้านบน
DOM (โมเดลวัตถุเอกสาร) เป็น API ข้ามแพลตฟอร์มที่ปฏิบัติต่อเอกสาร HTML และ XML เป็นโครงสร้างต้นไม้ที่ประกอบด้วยโหนด โหนดเหล่านี้ (เช่นองค์ประกอบและโหนดข้อความ) เป็นวัตถุที่สามารถจัดการโดยโปรแกรมและการเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นได้ใด ๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกเขาจะสะท้อนอยู่ในเอกสาร ในเบราว์เซอร์ API นี้มีให้สำหรับ JavaScript ซึ่งสามารถจัดการกับโหนด DOM เพื่อเปลี่ยนสไตล์เนื้อหาการจัดวางในเอกสารหรือโต้ตอบกับผู้ฟังเหตุการณ์
<head> ด้วยแอตทริบิวต์ defer หรือภายในผู้ฟังเหตุการณ์ DOMContentLoaded สคริปต์ที่จัดการโหนด DOM ควรทำงานหลังจากที่ DOM ถูกสร้างขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดdocument.getElementById() และ document.querySelector() เป็นฟังก์ชั่นทั่วไปสำหรับการเลือกโหนด DOMinnerHTML เป็นค่าใหม่จะเรียกใช้สตริงผ่านตัวแยกวิเคราะห์ HTML ซึ่งนำเสนอวิธีที่ง่ายในการต่อท้ายเนื้อหา HTML แบบไดนามิกเข้ากับโหนด
⬆กลับไปด้านบน
bind ชั่นแบบสแตนด์อโลนที่มีหน้าที่เทียบเท่ากับฟังก์ชันวิธีการ Function.prototype.bind function example ( ) {
console . log ( this )
}
const boundExample = bind ( example , { a : true } )
boundExample . call ( { b : true } ) // logs { a: true } ส่งคืนฟังก์ชั่นที่ยอมรับจำนวนอาร์กิวเมนต์โดยพลการโดยการรวบรวมพวกเขาด้วยตัวดำเนินการที่เหลือ ... จากฟังก์ชั่นนั้นส่งคืนผลลัพธ์ของการเรียก fn ด้วย Function.prototype.apply เพื่อใช้บริบทและอาร์เรย์ของอาร์กิวเมนต์กับฟังก์ชัน
const bind = ( fn , context ) => ( ... args ) => fn . apply ( context , args )
⬆กลับไปด้านบน
var , let , const และ No Keyword Statement? เมื่อไม่มีคำหลักก่อนที่จะมีการกำหนดตัวแปรจะเป็นการกำหนดตัวแปรส่วนกลางหากไม่มีอยู่หรือกำหนดตัวแปรที่ประกาศไว้แล้ว ในโหมดที่ไม่ได้ใช้ข้อ จำกัด หากตัวแปรยังไม่ได้รับการประกาศจะกำหนดตัวแปรเป็นคุณสมบัติของวัตถุทั่วโลก ( window ในเบราว์เซอร์) ในโหมดที่เข้มงวดมันจะทำให้เกิดข้อผิดพลาดเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวแปรทั่วโลกที่ไม่ต้องการถูกสร้างขึ้น
var เป็นคำสั่งเริ่มต้นที่จะประกาศตัวแปรจนถึง ES2015 มันสร้างตัวแปรระยะฟังก์ชั่นที่สามารถกำหนดใหม่และ redeclared อย่างไรก็ตามเนื่องจากการขาดการกำหนดขอบเขตบล็อกอาจทำให้เกิดปัญหาได้หากตัวแปรถูกนำมาใช้ซ้ำในลูปที่มีการโทรกลับแบบอะซิงโครนัสเนื่องจากตัวแปรจะยังคงอยู่นอกขอบเขตบล็อก
ด้านล่างเมื่อถึงเวลาที่การโทรกลับ setTimeout จะดำเนินการลูปเสร็จสิ้นแล้วและตัวแปร i คือ 10 ดังนั้นการโทรกลับทั้งสิบรายการอ้างอิงตัวแปรเดียวกันที่มีอยู่ในขอบเขตฟังก์ชัน
for ( var i = 0 ; i < 10 ; i ++ ) {
setTimeout ( ( ) => {
// logs `10` ten times
console . log ( i )
} )
}
/* Solutions with `var` */
for ( var i = 0 ; i < 10 ; i ++ ) {
// Passed as an argument will use the value as-is in
// that point in time
setTimeout ( console . log , 0 , i )
}
for ( var i = 0 ; i < 10 ; i ++ ) {
// Create a new function scope that will use the value
// as-is in that point in time
; ( i => {
setTimeout ( ( ) => {
console . log ( i )
} )
} ) ( i )
} let ขอแนะนำใน ES2015 และเป็นวิธีที่ต้องการใหม่ในการประกาศตัวแปรที่จะได้รับการกำหนดใหม่ในภายหลัง การพยายามที่จะรวมตัวแปรอีกครั้งจะทำให้เกิดข้อผิดพลาด มันเป็นบล็อกบล็อกเพื่อให้การใช้มันในลูปจะทำให้มันกำหนดขอบเขตของการวนซ้ำ
for ( let i = 0 ; i < 10 ; i ++ ) {
setTimeout ( ( ) => {
// logs 0, 1, 2, 3, ...
console . log ( i )
} )
} const ได้รับการแนะนำใน ES2015 และเป็นวิธีเริ่มต้นที่ต้องการใหม่ในการประกาศตัวแปรทั้งหมดหากพวกเขาจะไม่ได้รับการกำหนดใหม่ในภายหลังแม้สำหรับวัตถุที่จะกลายพันธุ์ (ตราบใดที่การอ้างอิงถึงวัตถุไม่เปลี่ยนแปลง) มันเป็นบล็อกบล็อกและไม่สามารถกำหนดใหม่ได้
const myObject = { }
myObject . prop = "hello!" // No error
myObject = "hello" // Error let and const มีแนวคิดที่เรียกว่า Temporal Dead Zone (TDZ) ในขณะที่การประกาศยังคงถูกยกขึ้นมีระยะเวลาระหว่างการเข้าสู่ขอบเขตและการประกาศว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงได้var และวิธีการ let สามารถแก้ปัญหาได้เช่นเดียวกับวิธีแก้ปัญหาที่ทำให้ varvar เมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้และต้องการ const เป็นคำสั่งประกาศเริ่มต้นสำหรับตัวแปรทั้งหมดเว้นแต่ว่าพวกเขาจะถูกกำหนดใหม่ในภายหลังจากนั้นใช้ let ถ้าเป็นเช่นนั้น let vs const
⬆กลับไปด้านบน
การมอบหมายงานเป็นเทคนิคในการมอบหมายกิจกรรมให้กับบรรพบุรุษทั่วไป เนื่องจากเหตุการณ์เดือดร้อนเหตุการณ์ "ฟอง" ขึ้นไปบนต้นไม้ DOM โดยการดำเนินการจัดการใด ๆ อย่างต่อเนื่องในแต่ละองค์ประกอบบรรพบุรุษขึ้นไปจนถึงรากที่อาจฟัง
เหตุการณ์ DOM ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับองค์ประกอบที่เริ่มต้นเหตุการณ์ผ่าน Event.target สิ่งนี้ช่วยให้องค์ประกอบหลักในการจัดการกับพฤติกรรมราวกับว่าองค์ประกอบเป้าหมายกำลังฟังเหตุการณ์แทนที่จะเป็นเด็กทุกคนของผู้ปกครองหรือผู้ปกครองเอง
สิ่งนี้ให้ประโยชน์หลักสองประการ:
แทนที่จะเป็น:
document . querySelectorAll ( "button" ) . forEach ( button => {
button . addEventListener ( "click" , handleButtonClick )
} )การมอบหมายกิจกรรมเกี่ยวข้องกับการใช้เงื่อนไขเพื่อให้แน่ใจว่าเป้าหมายของเด็กตรงกับองค์ประกอบที่เราต้องการ:
document . addEventListener ( "click" , e => {
if ( e . target . closest ( "button" ) ) {
handleButtonClick ( )
}
} )
⬆กลับไปด้านบน
setState คืออะไร? ฟังก์ชั่นการเรียกกลับถูกเรียกใช้เมื่อ setState เสร็จสิ้นและส่วนประกอบจะได้รับการแสดงผล เนื่องจาก setState เป็นแบบอะซิงโครนัสฟังก์ชั่นการโทรกลับจึงใช้สำหรับการโพสต์ใด ๆ
setState ( { name : "sudheer" } , ( ) => {
console . log ( "The name has updated and component re-rendered" )
} ) setState และใช้สำหรับการดำเนินการโพสต์ใด ๆsetState
⬆กลับไปด้านบน
มีสองหมวดหมู่หลักใน JavaScript: นิพจน์และข้อความ หนึ่งในสามเป็นทั้งกันซึ่งเรียกว่าคำสั่งการแสดงออก พวกเขาสรุปโดยประมาณว่า:
กฎทั่วไปของหัวแม่มือ:
หากคุณสามารถพิมพ์หรือกำหนดให้กับตัวแปรมันเป็นนิพจน์ ถ้าคุณทำไม่ได้ก็เป็นคำสั่ง
let x = 0
function declaration ( ) { }
if ( true ) {
}ข้อความปรากฏเป็นคำแนะนำที่ทำอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้สร้างค่า
// Assign `x` to the absolute value of `y`.
var x
if ( y >= 0 ) {
x = y
} else {
x = - y
} นิพจน์เดียวในรหัสข้างต้นคือ y >= 0 ซึ่งสร้างค่าไม่ว่าจะ true หรือ false ค่าไม่ได้ผลิตโดยส่วนอื่น ๆ ของรหัส
นิพจน์สร้างค่า พวกเขาสามารถส่งผ่านไปยังฟังก์ชั่นเพราะล่ามแทนที่พวกเขาด้วยค่าที่พวกเขาแก้ไข
5 + 5 // => 10
lastCharacter ( "input" ) // => "t"
true === true // => true มีเวอร์ชันที่เทียบเท่าของชุดคำสั่งที่ใช้ก่อนเป็นนิพจน์โดยใช้ตัวดำเนินการตามเงื่อนไข:
// Assign `x` as the absolute value of `y`.
var x = y >= 0 ? y : - y นี่คือทั้งการแสดงออกและคำสั่งเพราะเราประกาศตัวแปร x (คำสั่ง) เป็นการประเมิน (นิพจน์)
⬆กลับไปด้านบน
คุณค่าคือความจริงหรือเป็นเท็จขึ้นอยู่กับวิธีการประเมินในบริบทบูลีน Falsy หมายถึงความผิดพลาดและความจริงหมายถึงเหมือนจริง โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาเป็นค่าที่ถูกบังคับให้เป็น true หรือ false เมื่อทำการดำเนินการบางอย่าง
มีค่าเท็จ 6 ค่าใน JavaScript พวกเขาคือ:
falseundefinednull"" (สตริงว่าง)NaN0 (ทั้ง +0 และ -0 )ค่าอื่น ๆ ทั้งหมดถือเป็นความจริง
ความจริงของคุณค่าสามารถตรวจสอบได้โดยส่งผ่านไปยังฟังก์ชั่น Boolean
Boolean ( "" ) // false
Boolean ( [ ] ) // true มีทางลัดสำหรับสิ่งนี้โดยใช้ตรรกะไม่ ! ผู้ประกอบการ โดยใช้ ! เมื่อจะแปลงค่าเป็นบูลีนผกผันเทียบเท่า (เช่นไม่เท็จเป็นจริง) และ ! อีกครั้งจะแปลงกลับมาอีกครั้งดังนั้นการแปลงค่าเป็นบูลีนอย่างมีประสิทธิภาพ
! ! "" // false
! ! [ ] // true
⬆กลับไปด้านบน
เริ่มต้นอาร์เรย์ที่ว่างเปล่าที่มีความยาว n ใช้ Array.prototype.reduce() เพื่อเพิ่มค่าลงในอาร์เรย์โดยใช้ผลรวมของสองค่าสุดท้ายยกเว้นสองตัวแรก
const fibonacci = n =>
[ ... Array ( n ) ] . reduce (
( acc , val , i ) => acc . concat ( i > 1 ? acc [ i - 1 ] + acc [ i - 2 ] : i ) ,
[ ]
)
⬆กลับไปด้านบน
0.1 + 0.2 === 0.3 ประเมินเป็นอะไร? มันประเมินเป็น false เนื่องจาก JavaScript ใช้มาตรฐาน IEEE 754 สำหรับคณิตศาสตร์และใช้หมายเลขลอย 64 บิต สิ่งนี้ทำให้เกิดข้อผิดพลาดที่แม่นยำเมื่อทำการคำนวณทศนิยมในระยะสั้นเนื่องจากคอมพิวเตอร์ที่ทำงานในฐาน 2 ในขณะที่ทศนิยมเป็นฐาน 10
0.1 + 0.2 // 0.30000000000000004การแก้ปัญหานี้คือการใช้ฟังก์ชั่นที่กำหนดว่าตัวเลขสองตัวมีค่าเท่ากับประมาณโดยการกำหนดค่าข้อผิดพลาด (Epsilon) ที่ความแตกต่างระหว่างค่าสองค่าควรน้อยกว่า
const approxEqual = ( n1 , n2 , epsilon = 0.0001 ) => Math . abs ( n1 - n2 ) < epsilon
approxEqual ( 0.1 + 0.2 , 0.3 ) // true
⬆กลับไปด้านบน
map() วิธีอาร์เรย์ที่แตกต่างกันคืออะไรและ forEach() ? ทั้งสองวิธีวนซ้ำผ่านองค์ประกอบของอาร์เรย์ map() แผนที่แต่ละองค์ประกอบเป็นองค์ประกอบใหม่โดยเรียกใช้ฟังก์ชันการโทรกลับในแต่ละองค์ประกอบและส่งคืนอาร์เรย์ใหม่ ในทางกลับกัน forEach() เรียกใช้ฟังก์ชันการโทรกลับสำหรับแต่ละองค์ประกอบ แต่ไม่ได้ส่งคืนอาร์เรย์ใหม่ forEach() โดยทั่วไปจะใช้เมื่อทำให้เกิดผลข้างเคียงต่อการวนซ้ำแต่ละครั้งในขณะที่ map() เป็นเทคนิคการเขียนโปรแกรมการทำงานทั่วไป
forEach() หากคุณต้องการวนซ้ำอาร์เรย์และทำให้เกิดการกลายพันธุ์กับองค์ประกอบโดยไม่จำเป็นต้องส่งคืนค่าเพื่อสร้างอาร์เรย์ใหม่map() เป็นตัวเลือกที่เหมาะสมในการเก็บข้อมูลที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ซึ่งแต่ละค่าของอาร์เรย์ดั้งเดิมจะถูกแมปกับอาร์เรย์ใหม่
⬆กลับไปด้านบน
การประเมินผลลัดวงจรเกี่ยวข้องกับการดำเนินการเชิงตรรกะการประเมินจากซ้ายไปขวาและหยุดเร็ว
true || false ในตัวอย่างข้างต้นโดยใช้ตรรกะหรือจาวาสคริปต์จะไม่ดูที่ตัวถูกดำเนินการที่สอง false เนื่องจากนิพจน์ประเมินเป็น true โดยไม่คำนึงถึง สิ่งนี้เรียกว่าการประเมินผลลัดวงจร
นอกจากนี้ยังใช้งานได้กับตรรกะและ
false && trueซึ่งหมายความว่าคุณสามารถมีนิพจน์ที่ทำให้เกิดข้อผิดพลาดหากได้รับการประเมินและจะไม่ทำให้เกิดปัญหา
true || nonexistentFunction ( )
false && nonexistentFunction ( )สิ่งนี้ยังคงเป็นจริงสำหรับการดำเนินการหลายครั้งเนื่องจากการประเมินจากซ้ายไปขวา
true || nonexistentFunction ( ) || window . nothing . wouldThrowError
true || window . nothing . wouldThrowError
trueกรณีการใช้งานทั่วไปสำหรับพฤติกรรมนี้คือการตั้งค่าเริ่มต้น หากตัวถูกดำเนินการแรกเป็นเท็จตัวถูกดำเนินการที่สองจะได้รับการประเมิน
const options = { }
const setting = options . setting || "default"
setting // "default"กรณีการใช้งานทั่วไปอีกกรณีหนึ่งคือการประเมินการแสดงออกหากตัวถูกดำเนินการแรกเป็นความจริง
// Instead of:
addEventListener ( "click" , e => {
if ( e . target . closest ( "button" ) ) {
handleButtonClick ( e )
}
} )
// You can take advantage of short-circuit evaluation:
addEventListener (
"click" ,
e => e . target . closest ( "button" ) && handleButtonClick ( e )
) ในกรณีข้างต้นหาก e.target ไม่ได้หรือไม่มีองค์ประกอบที่ตรงกับตัวเลือก "button" ฟังก์ชั่นจะไม่ถูกเรียก นี่เป็นเพราะตัวถูกดำเนินการครั้งแรกจะเป็นเท็จทำให้ตัวถูกดำเนินการที่สองไม่ได้รับการประเมิน
⬆กลับไปด้านบน
บางครั้ง. เนื่องจากการแทรกเครื่องหมายอัฒภาคอัตโนมัติของ JavaScript ล่ามวางเครื่องหมายอัฒภาคหลังจากข้อความส่วนใหญ่ ซึ่งหมายความว่าอัฒภาคสามารถละเว้นได้ในกรณีส่วนใหญ่
อย่างไรก็ตามมีบางกรณีที่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องใช้ในช่วงเริ่มต้นของบล็อก แต่ถ้าพวกเขาทำตามบรรทัดและ:
[ const previousLine = 3
; [ 1 , 2 , previousLine ] . map ( n => n * 2 )( const previousLine = 3
; ( function ( ) {
// ...
} ) ( ) ในกรณีข้างต้นล่ามไม่ได้แทรกเครื่องหมายอัฒภาคหลังจาก 3 และดังนั้นจึงจะเห็นว่า 3 เป็นการพยายามเข้าถึงคุณสมบัติของวัตถุหรือถูกเรียกใช้เป็นฟังก์ชั่นซึ่งจะทำให้เกิดข้อผิดพลาด
⬆กลับไปด้านบน
var foo = 1
var foobar = function ( ) {
console . log ( foo )
var foo = 2
}
foobar ( ) เนื่องจาก Hoisting foo ท้องถิ่นจะถูกประกาศก่อนที่จะมีการเรียกวิธี console.log ซึ่งหมายความว่าตัวแปรท้องถิ่น foo ถูกส่งผ่านเป็นอาร์กิวเมนต์ไปยัง console.log() แทนที่จะเป็น Global One ที่ประกาศไว้นอกฟังก์ชั่น อย่างไรก็ตามเนื่องจากค่าไม่ได้ถูกยกขึ้นด้วยการประกาศตัวแปรผลลัพธ์จะ undefined ไม่ใช่ 2
strict
⬆กลับไปด้านบน
Hoisting is a JavaScript mechanism where variable and function declarations are put into memory during the compile phase. This means that no matter where functions and variables are declared, they are moved to the top of their scope regardless of whether their scope is global or local.
However, the value is not hoisted with the declaration.
The following snippet:
console . log ( hoist )
var hoist = "value"is equivalent to:
var hoist
console . log ( hoist )
hoist = "value" Therefore logging hoist outputs undefined to the console, not "value" .
Hoisting also allows you to invoke a function declaration before it appears to be declared in a program.
myFunction ( ) // No error; logs "hello"
function myFunction ( ) {
console . log ( "hello" )
}But be wary of function expressions that are assigned to a variable:
myFunction ( ) // Error: `myFunction` is not a function
var myFunction = function ( ) {
console . log ( "hello" )
}
⬆ Back to top
In HTML, the attribute name is in all lowercase and is given a string invoking a function defined somewhere:
< button onclick =" handleClick() " > </ button >In React, the attribute name is camelCase and are passed the function reference inside curly braces:
< button onClick = { handleClick } /> In HTML, false can be returned to prevent default behavior, whereas in React preventDefault has to be called explicitly.
< a href =" # " onclick =" console.log('The link was clicked.'); return false " /> function handleClick ( e ) {
e . preventDefault ( )
console . log ( "The link was clicked." )
}
⬆ Back to top
This technique is very common in JavaScript libraries. It creates a closure around the entire contents of the file which creates a private namespace and thereby helps avoid potential name clashes between different JavaScript modules and libraries. The function is immediately invoked so that the namespace (library name) is assigned the return value of the function.
const myLibrary = ( function ( ) {
var privateVariable = 2
return {
publicMethod : ( ) => privateVariable
}
} ) ( )
privateVariable // ReferenceError
myLibrary . publicMethod ( ) // 2
⬆ Back to top
function greet ( ) {
return
{
message : "hello"
}
} Because of JavaScript's automatic semicolon insertion (ASI), the compiler places a semicolon after return keyword and therefore it returns undefined without an error being thrown.
⬆ Back to top
Since a JSX element tree is one large expression, you cannot embed statements inside. Conditional expressions act as a replacement for statements to use inside the tree.
For example, this won't work:
function App ( { messages , isVisible } ) {
return (
< div >
if (messages.length > 0 ) {
< h2 > You have { messages . length } unread messages. </ h2 >
} else {
< h2 > You have no unread messages. </ h2 >
}
if (isVisible) {
< p > I am visible. </ p >
}
</ div >
)
} Logical AND && and the ternary ? : operator replace the if / else statements.
function App ( { messages , isVisible } ) {
return (
< div >
{ messages . length > 0 ? (
< h2 > You have { messages . length } unread messages. </ h2 >
) : (
< h2 > You have no unread messages. </ h2 >
) }
{ isVisible && < p > I am visible. </ p > }
</ div >
)
}
⬆ Back to top
Keys are a special string attribute that helps React identify which items have been changed, added or removed. They are used when rendering array elements to give them a stable identity. Each element's key must be unique (eg IDs from the data or indexes as a last resort).
const todoItems = todos . map ( todo => < li key = { todo . id } > { todo . text } </ li > )<li> tag. <li> element, if you extract list items as components.
⬆ Back to top
Lexical scoping refers to when the location of a function's definition determines which variables you have access to. On the other hand, dynamic scoping uses the location of the function's invocation to determine which variables are available.
⬆ Back to top
# except for the last four (4) characters. mask ( "123456789" ) // "#####6789"There are many ways to solve this problem, this is just one one of them.
Using String.prototype.slice() we can grab the last 4 characters of the string by passing -4 as an argument. Then, using String.prototype.padStart() , we can pad the string to the original length with the repeated mask character.
const mask = ( str , maskChar = "#" ) =>
str . slice ( - 4 ) . padStart ( str . length , maskChar )
⬆ Back to top
const a = [ 1 , 2 , 3 ]
const b = [ 1 , 2 , 3 ]
const c = "1,2,3"
console . log ( a == c )
console . log ( a == b ) The first console.log outputs true because JavaScript's compiler performs type conversion and therefore it compares to strings by their value. On the other hand, the second console.log outputs false because Arrays are Objects and Objects are compared by reference.
⬆ Back to top
In the classical inheritance paradigm, object instances inherit their properties and functions from a class, which acts as a blueprint for the object. Object instances are typically created using a constructor and the new keyword.
In the prototypal inheritance paradigm, object instances inherit directly from other objects and are typically created using factory functions or Object.create() .
⬆ Back to top
MIME is an acronym for Multi-purpose Internet Mail Extensions . It is used as a standard way of classifying file types over the Internet.
MIME type actually has two parts: a type and a subtype that are separated by a slash (/). For example, the MIME type for Microsoft Word files is application/msword (ie, type is application and the subtype is msword).
⬆ Back to top
The Promise object represents the eventual completion (or failure) of an asynchronous operation, and its resulting value. An example can be the following snippet, which after 100ms prints out the result string to the standard output. Also, note the catch, which can be used for error handling. Promise s are chainable.
new Promise ( ( resolve , reject ) => {
setTimeout ( ( ) => {
resolve ( "result" )
} , 100 )
} )
. then ( console . log )
. catch ( console . error ) Promise s!
⬆ Back to top
The latest ECMAScript standard defines seven data types, six of them being primitive: Boolean , Null , Undefined , Number , String , Symbol and one non-primitive data type: Object .
Symbol data typeArray , Date and function are all of type object
⬆ Back to top
fs . readFile ( filePath , function ( err , data ) {
if ( err ) {
// handle the error, the return is important here
// so execution stops here
return console . log ( err )
}
// use the data object
console . log ( data )
} )Advantages include:
As you can see from below example, the callback is called with null as its first argument if there is no error. However, if there is an error, you create an Error object, which then becomes the callback's only parameter. The callback function allows a user to easily know whether or not an error occurred.
This practice is also called the Node.js error convention , and this kind of callback implementations are called error-first callbacks .
var isTrue = function ( value , callback ) {
if ( value === true ) {
callback ( null , "Value was true." )
} else {
callback ( new Error ( "Value is not true!" ) )
}
}
var callback = function ( error , retval ) {
if ( error ) {
console . log ( error )
return
}
console . log ( retval )
}
isTrue ( false , callback )
isTrue ( true , callback )
/*
{ stack: [Getter/Setter],
arguments: undefined,
type: undefined,
message: 'Value is not true!' }
Value was true.
*/
⬆ Back to top
Callbacks are functions passed as an argument to another function to be executed once an event has occurred or a certain task is complete, often used in asynchronous code. Callback functions are invoked later by a piece of code but can be declared on initialization without being invoked.
As an example, event listeners are asynchronous callbacks that are only executed when a specific event occurs.
function onClick ( ) {
console . log ( "The user clicked on the page." )
}
document . addEventListener ( "click" , onClick ) However, callbacks can also be synchronous. The following map function takes a callback function that is invoked synchronously for each iteration of the loop (array element).
const map = ( arr , callback ) => {
const result = [ ]
for ( let i = 0 ; i < arr . length ; i ++ ) {
result . push ( callback ( arr [ i ] , i ) )
}
return result
}
map ( [ 1 , 2 , 3 , 4 , 5 ] , n => n * 2 ) // [2, 4, 6, 8, 10]
⬆ Back to top
null and undefined ? In JavaScript, two values discretely represent nothing - undefined and null . The concrete difference between them is that null is explicit, while undefined is implicit. When a property does not exist or a variable has not been given a value, the value is undefined . null is set as the value to explicitly indicate “no value”. In essence, undefined is used when the nothing is not known, and null is used when the nothing is known.
typeof undefined evaluates to "undefined" .typeof null evaluates "object" . However, it is still a primitive value and this is considered an implementation bug in JavaScript.undefined == null evaluates to true .
⬆ Back to top
Often used to store one occurrence of data.
const person = {
name : "John" ,
age : 50 ,
birthday ( ) {
this . age ++
}
}
person . birthday ( ) // person.age === 51 Often used when you need to create multiple instances of an object, each with their own data that other instances of the class cannot affect. The new operator must be used before invoking the constructor or the global object will be mutated.
function Person ( name , age ) {
this . name = name
this . age = age
}
Person . prototype . birthday = function ( ) {
this . age ++
}
const person1 = new Person ( "John" , 50 )
const person2 = new Person ( "Sally" , 20 )
person1 . birthday ( ) // person1.age === 51
person2 . birthday ( ) // person2.age === 21 Creates a new object similar to a constructor, but can store private data using a closure. There is also no need to use new before invoking the function or the this keyword. Factory functions usually discard the idea of prototypes and keep all properties and methods as own properties of the object.
const createPerson = ( name , age ) => {
const birthday = ( ) => person . age ++
const person = { name , age , birthday }
return person
}
const person = createPerson ( "John" , 50 )
person . birthday ( ) // person.age === 51 Object.create()Sets the prototype of the newly created object.
const personProto = {
birthday ( ) {
this . age ++
}
}
const person = Object . create ( personProto )
person . age = 50
person . birthday ( ) // person.age === 51 A second argument can also be supplied to Object.create() which acts as a descriptor for the new properties to be defined.
Object . create ( personProto , {
age : {
value : 50 ,
writable : true ,
enumerable : true
}
} )
⬆ Back to top
Parameters are the variable names of the function definition, while arguments are the values given to a function when it is invoked.
function myFunction ( parameter1 , parameter2 ) {
console . log ( arguments [ 0 ] ) // "argument1"
}
myFunction ( "argument1" , "argument2" ) arguments is an array-like object containing information about the arguments supplied to an invoked function.myFunction.length describes the arity of a function (how many parameters it has, regardless of how many arguments it is supplied).
⬆ Back to top
JavaScript always passes by value. However, with objects, the value is a reference to the object.
⬆ Back to top
You can use an arrow function to wrap around an event handler and pass arguments, which is equivalent to calling bind :
< button onClick = { ( ) => this . handleClick ( id ) } />
< button onClick = { this . handleClick . bind ( this , id ) } / >
⬆ Back to top
Fragments allow a React component to return multiple elements without a wrapper, by grouping the children without adding extra elements to the DOM. Fragments offer better performance, lower memory usage, a cleaner DOM and can help in dealing with certain CSS mechanisms (eg tables, Flexbox and Grid).
render ( ) {
return (
< React . Fragment >
< ChildA />
< ChildB />
< ChildC />
</ React . Fragment >
) ;
}
// Short syntax supported by Babel 7
render ( ) {
return (
< >
< ChildA />
< ChildB />
< ChildC />
</ >
) ;
}
⬆ Back to top
pipe that performs left-to-right function composition by returning a function that accepts one argument. const square = v => v * v
const double = v => v * 2
const addOne = v => v + 1
const res = pipe ( square , double , addOne )
res ( 3 ) // 19; addOne(double(square(3))) Gather all supplied arguments using the rest operator ... and return a unary function that uses Array.prototype.reduce() to run the value through the series of functions before returning the final value.
const pipe = ( ... fns ) => x => fns . reduce ( ( v , fn ) => fn ( v ) , x )
⬆ Back to top
The event loop handles all async callbacks. Callbacks are queued in a loop, while other code runs, and will run one by one when the response for each one has been received.
⬆ Back to top
NaN (Not-a-Number) is the only value not equal to itself when comparing with any of the comparison operators. NaN is often the result of meaningless math computations, so two NaN values make no sense to be considered equal.
isNaN() and Number.isNaN()const isNaN = x => x !== xNaN
⬆ Back to top
The two terms can be contrasted as:
In JavaScript, objects are mutable while primitive values are immutable. This means operations performed on objects can change the original reference in some way, while operations performed on a primitive value cannot change the original value.
All String.prototype methods do not have an effect on the original string and return a new string. On the other hand, while some methods of Array.prototype do not mutate the original array reference and produce a fresh array, some cause mutations.
const myString = "hello!"
myString . replace ( "!" , "" ) // returns a new string, cannot mutate the original value
const originalArray = [ 1 , 2 , 3 ]
originalArray . push ( 4 ) // mutates originalArray, now [1, 2, 3, 4]
originalArray . concat ( 4 ) // returns a new array, does not mutate the original
⬆ Back to top
Big O notation is used in Computer Science to describe the time complexity of an algorithm. The best algorithms will execute the fastest and have the simplest complexity.
Algorithms don't always perform the same and may vary based on the data they are supplied. While in some cases they will execute quickly, in other cases they will execute slowly, even with the same number of elements to deal with.
In these examples, the base time is 1 element = 1ms .
arr [ arr . length - 1 ]1msConstant time complexity. No matter how many elements the array has, it will theoretically take (excluding real-world variation) the same amount of time to execute.
arr . filter ( fn )1000msLinear time complexity. The execution time will increase linearly with the number of elements the array has. If the array has 1000 elements and the function takes 1ms to execute, 7000 elements will take 7ms to execute. This is because the function must iterate through all elements of the array before returning a result.
arr . some ( fn )1ms <= x <= 1000msThe execution time varies depending on the data supplied to the function, it may return very early or very late. The best case here is O(1) and the worst case is O(N).
arr . sort ( fn )10000ms Browsers usually implement the quicksort algorithm for the sort() method and the average time complexity of quicksort is O(NlgN). This is very efficient for large collections.
for ( let i = 0 ; i < arr . length ; i ++ ) {
for ( let j = 0 ; j < arr . length ; j ++ ) {
// ...
}
}1000000msThe execution time rises quadratically with the number of elements. Usually the result of nesting loops.
const permutations = arr => {
if ( arr . length <= 2 ) return arr . length === 2 ? [ arr , [ arr [ 1 ] , arr [ 0 ] ] ] : arr
return arr . reduce (
( acc , item , i ) =>
acc . concat (
permutations ( [ ... arr . slice ( 0 , i ) , ... arr . slice ( i + 1 ) ] ) . map ( val => [
item ,
... val
] )
) ,
[ ]
)
}Infinity (practically) msThe execution time rises extremely fast with even just 1 addition to the array.
⬆ Back to top
A pure function is a function that satisfies these two conditions:
Pure functions can mutate local data within the function as long as it satisfies the two conditions above.
const a = ( x , y ) => x + y
const b = ( arr , value ) => arr . concat ( value )
const c = arr => [ ... arr ] . sort ( ( a , b ) => a - b ) const a = ( x , y ) => x + y + Math . random ( )
const b = ( arr , value ) => ( arr . push ( value ) , arr )
const c = arr => arr . sort ( ( a , b ) => a - b ) setInnerHTML ).
⬆ Back to top
Recursion is the repeated application of a process. In JavaScript, recursion involves functions that call themselves repeatedly until they reach a base condition. The base condition breaks out of the recursion loop because otherwise the function would call itself indefinitely. Recursion is very useful when working with data structures that contain nesting where the number of levels deep is unknown.
For example, you may have a thread of comments returned from a database that exist in a flat array but need to be nested for display in the UI. Each comment is either a top-level comment (no parent) or is a reply to a parent comment. Comments can be a reply of a reply of a reply... we have no knowledge beforehand the number of levels deep a comment may be. This is where recursion can help.
const nest = ( items , id = null , link = "parent_id" ) =>
items
. filter ( item => item [ link ] === id )
. map ( item => ( { ... item , children : nest ( items , item . id ) } ) )
const comments = [
{ id : 1 , parent_id : null , text : "First reply to post." } ,
{ id : 2 , parent_id : 1 , text : "First reply to comment #1." } ,
{ id : 3 , parent_id : 1 , text : "Second reply to comment #1." } ,
{ id : 4 , parent_id : 3 , text : "First reply to comment #3." } ,
{ id : 5 , parent_id : 4 , text : "First reply to comment #4." } ,
{ id : 6 , parent_id : null , text : "Second reply to post." }
]
nest ( comments )
/*
[
{ id: 1, parent_id: null, text: "First reply to post.", children: [...] },
{ id: 6, parent_id: null, text: "Second reply to post.", children: [] }
]
*/ In the above example, the base condition is met if filter() returns an empty array. The chained map() won't invoke the callback function which contains the recursive call, thereby breaking the loop.
⬆ Back to top
Memoization is the process of caching the output of function calls so that subsequent calls are faster. Calling the function again with the same input will return the cached output without needing to do the calculation again.
A basic implementation in JavaScript looks like this:
const memoize = fn => {
const cache = new Map ( )
return value => {
const cachedResult = cache . get ( value )
if ( cachedResult !== undefined ) return cachedResult
const result = fn ( value )
cache . set ( value , result )
return result
}
}
⬆ Back to top
Refs provide a way to access DOM nodes or React elements created in the render method. Refs should be used sparringly, but there are some good use cases for refs, such as:
Refs are created using React.createRef() method and attached to React elements via the ref attribute. In order to use refs throughout the component, assign the ref to the instance property within the constructor:
class MyComponent extends React . Component {
constructor ( props ) {
super ( props )
this . myRef = React . createRef ( )
}
render ( ) {
return < div ref = { this . myRef } />
}
}Refs can also be used in functional components with the help of closures.
React.createRef() and attach to elements via the ref attribute.
⬆ Back to top
These two types of programming can roughly be summarized as:
A common example of declarative programming is CSS. The developer specifies CSS properties that describe what something should look like rather than how to achieve it. The "how" is abstracted away by the browser.
On the other hand, imperative programming involves the steps required to achieve something. In JavaScript, the differences can be contrasted like so:
const numbers = [ 1 , 2 , 3 , 4 , 5 ]
const numbersDoubled = [ ]
for ( let i = 0 ; i < numbers . length ; i ++ ) {
numbersDoubled [ i ] = numbers [ i ] * 2
}We manually loop over the numbers of the array and assign the new index as the number doubled.
const numbers = [ 1 , 2 , 3 , 4 , 5 ]
const numbersDoubled = numbers . map ( n => n * 2 )We declare that the new array is mapped to a new one where each value is doubled.
⬆ Back to top
Functional programming is a paradigm in which programs are built in a declarative manner using pure functions that avoid shared state and mutable data. Functions that always return the same value for the same input and don't produce side effects are the pillar of functional programming. Many programmers consider this to be the best approach to software development as it reduces bugs and cognitive load.
.map , .reduce etc.)
⬆ Back to top
Portal are the recommended way to render children into a DOM node that exists outside the DOM hierarchy of the parent component.
ReactDOM . createPortal ( child , container ) The first argument ( child ) is any renderable React child, such as an element, string, or fragment. The second argument ( container ) is a DOM element.
⬆ Back to top
Event-driven programming is a paradigm that involves building applications that send and receive events. When the program emits events, the program responds by running any callback functions that are registered to that event and context, passing in associated data to the function. With this pattern, events can be emitted into the wild without throwing errors even if no functions are subscribed to it.
A common example of this is the pattern of elements listening to DOM events such as click and mouseenter , where a callback function is run when the event occurs.
document . addEventListener ( "click" , function ( event ) {
// This callback function is run when the user
// clicks on the document.
} )Without the context of the DOM, the pattern may look like this:
const hub = createEventHub ( )
hub . on ( "message" , function ( data ) {
console . log ( ` ${ data . username } said ${ data . text } ` )
} )
hub . emit ( "message" , {
username : "John" ,
text : "Hello?"
} ) With this implementation, on is the way to subscribe to an event, while emit is the way to publish the event.
⬆ Back to top
Context provides a way to pass data through the component tree without having to pass props down manually at every level. For example, authenticated user, locale preference, UI theme need to be accessed in the application by many components.
const { Provider , Consumer } = React . createContext ( defaultValue )
⬆ Back to top
Static methods belong to a class and don't act on instances, while instance methods belong to the class prototype which is inherited by all instances of the class and acts on them.
Array . isArray // static method of Array
Array . prototype . push // instance method of Array In this case, the Array.isArray method does not make sense as an instance method of arrays because we already know the value is an array when working with it.
Instance methods could technically work as static methods, but provide terser syntax:
const arr = [ 1 , 2 , 3 ]
arr . push ( 4 )
Array . push ( arr , 4 )
⬆ Back to top
A closure is a function defined inside another function and has access to its lexical scope even when it is executing outside its lexical scope. The closure has access to variables in three scopes:
In JavaScript, all functions are closures because they have access to the outer scope, but most functions don't utilise the usefulness of closures: the persistence of state. Closures are also sometimes called stateful functions because of this.
In addition, closures are the only way to store private data that can't be accessed from the outside in JavaScript. They are the key to the UMD (Universal Module Definition) pattern, which is frequently used in libraries that only expose a public API but keep the implementation details private, preventing name collisions with other libraries or the user's own code.
⬆ Back to top
this keyword and how does it work? The this keyword is an object that represents the context of an executing function. Regular functions can have their this value changed with the methods call() , apply() and bind() . Arrow functions implicitly bind this so that it refers to the context of its lexical environment, regardless of whether or not its context is set explicitly with call() .
Here are some common examples of how this works:
this refers to the object itself inside regular functions if the object precedes the invocation of the function.
Properties set as this do not refer to the object.
var myObject = {
property : this ,
regularFunction : function ( ) {
return this
} ,
arrowFunction : ( ) => {
return this
} ,
iife : ( function ( ) {
return this
} ) ( )
}
myObject . regularFunction ( ) // myObject
myObject [ "regularFunction" ] ( ) // my Object
myObject . property // NOT myObject; lexical `this`
myObject . arrowFunction ( ) // NOT myObject; lexical `this`
myObject . iife // NOT myObject; lexical `this`
const regularFunction = myObject . regularFunction
regularFunction ( ) // NOT myObject; lexical `this` this refers to the element listening to the event.
document . body . addEventListener ( "click" , function ( ) {
console . log ( this ) // document.body
} ) this refers to the newly created object.
class Example {
constructor ( ) {
console . log ( this ) // myExample
}
}
const myExample = new Example ( ) With call() and apply() , this refers to the object passed as the first argument.
var myFunction = function ( ) {
return this
}
myFunction . call ( { customThis : true } ) // { customThis: true } this Because this can change depending on the scope, it can have unexpected values when using regular functions.
var obj = {
arr : [ 1 , 2 , 3 ] ,
doubleArr ( ) {
return this . arr . map ( function ( value ) {
// this is now this.arr
return this . double ( value )
} )
} ,
double ( ) {
return value * 2
}
}
obj . doubleArr ( ) // Uncaught TypeError: this.double is not a function this is the global object ( window in browsers), while in strict mode global this is undefined .Function.prototype.call and Function.prototype.apply set the this context of an executing function as the first argument, with call accepting a variadic number of arguments thereafter, and apply accepting an array as the second argument which are fed to the function in a variadic manner.Function.prototype.bind returns a new function that enforces the this context as the first argument which cannot be changed by other functions.this context to be changed based on how it is called, you must use the function keyword. Use arrow functions when you want this to be the surrounding (lexical) context. this on MDN
⬆ Back to top
children prop? children is part of the props object passed to components that allows components to be passed as data to other components, providing the ability to compose components cleanly. There are a number of methods available in the React API to work with this prop, such as React.Children.map , React.Children.forEach , React.Children.count , React.Children.only and React.Children.toArray . A simple usage example of the children prop is as follows:
function GenericBox ( { children } ) {
return < div className = "container" > { children } </ div >
}
function App ( ) {
return (
< GenericBox >
< span > Hello </ span > < span > World </ span >
</ GenericBox >
)
}
⬆ Back to top
Callback refs are preferred over the findDOMNode() API, due to the fact that findDOMNode() prevents certain improvements in React in the future.
// Legacy approach using findDOMNode()
class MyComponent extends Component {
componentDidMount ( ) {
findDOMNode ( this ) . scrollIntoView ( )
}
render ( ) {
return < div />
}
}
// Recommended approach using callback refs
class MyComponent extends Component {
componentDidMount ( ) {
this . node . scrollIntoView ( )
}
render ( ) {
return < div ref = { node => ( this . node = node ) } />
}
} findDOMNode() .
⬆ Back to top
The main purpose is to avoid manipulating the DOM directly and keep the state of an application in sync with the UI easily. Additionally, they provide the ability to create components that can be reused when they have similar functionality with minor differences, avoiding duplication which would require multiple changes whenever the structure of a component which is reused in multiple places needs to be updated.
When working with DOM manipulation libraries like jQuery, the data of an application is generally kept in the DOM itself, often as class names or data attributes. Manipulating the DOM to update the UI involves many extra steps and can introduce subtle bugs over time. Keeping the state separate and letting a framework handle the UI updates when the state changes reduces cognitive load. Saying you want the UI to look a certain way when the state is a certain value is the declarative way of creating an application, instead of the imperative way of manually updating the UI to reflect the new state.
⬆ Back to top
'use strict' do and what are some of the key benefits to using it? Including 'use strict' at the beginning of your JavaScript source file enables strict mode, which enforces more strict parsing and error handling of JavaScript code. It is considered a good practice and offers a lot of benefits, such as:
eval() and arguments .this coercion, throwing an error when this references a value of null or undefined .delete .
⬆ Back to top
getData ( function ( a ) {
getMoreData ( a , function ( b ) {
getMoreData ( b , function ( c ) {
getMoreData ( c , function ( d ) {
getMoreData ( d , function ( e ) {
// ...
} )
} )
} )
} )
} ) Refactoring the functions to return promises and using async/await is usually the best option. Instead of supplying the functions with callbacks that cause deep nesting, they return a promise that can be await ed and will be resolved once the data has arrived, allowing the next line of code to be evaluated in a sync-like fashion.
The above code can be restructured like so:
async function asyncAwaitVersion ( ) {
const a = await getData ( )
const b = await getMoreData ( a )
const c = await getMoreData ( b )
const d = await getMoreData ( c )
const e = await getMoreData ( d )
// ...
}There are lots of ways to solve the issue of callback hells:
⬆ Back to top
The virtual DOM (VDOM) is a representation of the real DOM in the form of plain JavaScript objects. These objects have properties to describe the real DOM nodes they represent: the node name, its attributes, and child nodes.
< div class =" counter " >
< h1 > 0 </ h1 >
< button > - </ button >
< button > + </ button >
</ div >The above markup's virtual DOM representation might look like this:
{
nodeName : "div" ,
attributes : { class : "counter" } ,
children : [
{
nodeName : "h1" ,
attributes : { } ,
children : [ 0 ]
} ,
{
nodeName : "button" ,
attributes : { } ,
children : [ "-" ]
} ,
{
nodeName : "button" ,
attributes : { } ,
children : [ "+" ]
}
]
}The library/framework uses the virtual DOM as a means to improve performance. When the state of an application changes, the real DOM needs to be updated to reflect it. However, changing real DOM nodes is costly compared to recalculating the virtual DOM. The previous virtual DOM can be compared to the new virtual DOM very quickly in comparison.
Once the changes between the old VDOM and new VDOM have been calculated by the diffing engine of the framework, the real DOM can be patched efficiently in the least time possible to match the new state of the application.
⬆ Back to top
this context in React component classes? In JavaScript classes, the methods are not bound by default. This means that their this context can be changed (in the case of an event handler, to the element that is listening to the event) and will not refer to the component instance. To solve this, Function.prototype.bind() can be used to enforce the this context as the component instance.
constructor ( props ) {
super ( props ) ;
this . handleClick = this . handleClick . bind ( this ) ;
}
handleClick ( ) {
// Perform some logic
}bind approach can be verbose and requires defining a constructor , so the new public class fields syntax is generally preferred: handleClick = ( ) => {
console . log ( 'this is:' , this ) ;
}
render ( ) {
return (
< button onClick = { this . handleClick } >
Click me
</ button >
) ;
}this (referring to the component instance) is preserved: < button onClick = { e => this . handleClick ( e ) } > Click me </ button > Note that extra re-rendering can occur using this technique because a new function reference is created on render, which gets passed down to child components and breaks shouldComponentUpdate / PureComponent shallow equality checks to prevent unnecessary re-renders. In cases where performance is important, it is preferred to go with bind in the constructor, or the public class fields syntax approach, because the function reference remains constant.
⬆ Back to top
A stateless component is a component whose behavior does not depend on its state. Stateless components can be either functional or class components. Stateless functional components are easier to maintain and test since they are guaranteed to produce the same output given the same props. Stateless functional components should be preferred when lifecycle hooks don't need to be used.
this keyword altogether.
⬆ Back to top
A stateful component is a component whose behavior depends on its state. This means that two separate instances of the component if given the same props will not necessarily render the same output, unlike pure function components.
// Stateful class component
class App extends Component {
constructor ( props ) {
super ( props )
this . state = { count : 0 }
}
render ( ) {
// ...
}
}
// Stateful function component
function App ( ) {
const [ count , setCount ] = useState ( 0 )
return // ...
} useState() .
⬆ Back to top
Comments must be wrapped inside curly braces {} and use the /* */ syntax.
const tree = (
< div >
{ /* Comment */ }
< p > Text </ p >
</ div >
)
⬆ Back to top
An element is a plain JavaScript object that represents a DOM node or component. Elements are pure and never mutated, and are cheap to create.
A component is a function or class. Components can have state and take props as input and return an element tree as output (although they can represent generic containers or wrappers and don't necessarily have to emit DOM). Components can initiate side effects in lifecycle methods (eg AJAX requests, DOM mutations, interfacing with 3rd party libraries) and may be expensive to create.
const Component = ( ) => "Hello"
const componentElement = < Component />
const domNodeElement = < div />
⬆ Back to top
When several components need to share the same data, then it is recommended to lift the shared state up to their closest common ancestor. For example, if two child components share the same data, it is recommended to move the shared state to parent instead of maintaining the local state in both child components.
⬆ Back to top
className instead of class like in HTML? React's philosophy in the beginning was to align with the browser DOM API rather than HTML, since that more closely represents how elements are created. Setting a class on an element meant using the className API:
const element = document . createElement ( "div" )
element . className = "hello"Additionally, before ES5, reserved words could not be used in objects:
const element = {
attributes : {
class : "hello"
}
}In IE8, this will throw an error.
In modern environments, destructuring will throw an error if trying to assign to a variable:
const { class } = this . props // Error
const { className } = this . props // All good
const { class : className } = this . props // All good, but cumbersome! However, class can be used as a prop without problems, as seen in other libraries like Preact. React currently allows you to use class , but will throw a warning and convert it to className under the hood. There is currently an open thread (as of January 2019) discussing changing className to class to reduce confusion.
⬆ Back to top
You can use an arrow function to wrap around an event handler and pass arguments, which is equivalent to calling bind :
< button onClick = { ( ) => this . handleClick ( id ) } />
< button onClick = { this . handleClick . bind ( this , id ) } / >
⬆ Back to top
setState ? The callback function is invoked when setState has finished and the component gets rendered. Since setState is asynchronous, the callback function is used for any post action.
setState ( { name : "sudheer" } , ( ) => {
console . log ( "The name has updated and component re-rendered" )
} ) setState finishes and is used for any post action.setState
⬆ Back to top
There are four different phases of component's lifecycle:
Initialization : In this phase, the component prepares setting up the initial state and default props.
Mounting : The react component is ready to mount to the DOM. This phase covers the getDerivedStateFromProps and componentDidMount lifecycle methods.
Updating : In this phase, the component gets updated in two ways, sending the new props and updating the state. This phase covers the getDerivedStateFromProps , shouldComponentUpdate , getSnapshotBeforeUpdate and componentDidUpdate lifecycle methods.
Unmounting : In this last phase, the component is not needed and gets unmounted from the browser DOM. This phase includes the componentWillUnmount lifecycle method.
Error Handling : In this phase, the component is called whenever there's an error during rendering, in a lifecycle method, or in the constructor for any child component. This phase includes the componentDidCatch lifecycle method.
⬆ Back to top
In HTML, the attribute name is in all lowercase and is given a string invoking a function defined somewhere:
< button onclick =" handleClick() " > </ button >In React, the attribute name is camelCase and are passed the function reference inside curly braces:
< button onClick = { handleClick } /> In HTML, false can be returned to prevent default behavior, whereas in React preventDefault has to be called explicitly.
< a href =" # " onclick =" console.log('The link was clicked.'); return false " /> function handleClick ( e ) {
e . preventDefault ( )
console . log ( "The link was clicked." )
}
⬆ Back to top
Since a JSX element tree is one large expression, you cannot embed statements inside. Conditional expressions act as a replacement for statements to use inside the tree.
For example, this won't work:
function App ( { messages , isVisible } ) {
return (
< div >
if (messages.length > 0 ) {
< h2 > You have { messages . length } unread messages. </ h2 >
} else {
< h2 > You have no unread messages. </ h2 >
}
if (isVisible) {
< p > I am visible. </ p >
}
</ div >
)
} Logical AND && and the ternary ? : operator replace the if / else statements.
function App ( { messages , isVisible } ) {
return (
< div >
{ messages . length > 0 ? (
< h2 > You have { messages . length } unread messages. </ h2 >
) : (
< h2 > You have no unread messages. </ h2 >
) }
{ isVisible && < p > I am visible. </ p > }
</ div >
)
}
⬆ Back to top
getDerivedStateFromProps : Executed before rendering on the initial mount and all component updates. Used to update the state based on changes in props over time. Has rare use cases, like tracking component animations during the lifecycle. There are only few cases where this makes sense to use over other lifecycle methods. It expects to return an object that will be the the new state, or null to update nothing. This method does not have access to the component instance either.
componentDidMount : Executed after first rendering and here all AJAX requests, DOM or state updates, and set up eventListeners should occur.
shouldComponentUpdate : Determines if the component will be updated or not. By default, it returns true. If you are sure that the component doesn't need to render after state or props are updated, you can return a false value. It is a great place to improve performance as it allows you to prevent a rerender if component receives new prop.
getSnapshotBeforeUpdate : Invoked right after a component render happens because of an update, before componentDidUpdate . Any value returned from this method will be passed to componentDidUpdate .
componentDidUpdate : Mostly it is used to update the DOM in response to prop or state changes.
componentWillUnmount : It will be used to cancel any outgoing network requests, or remove all event listeners associated with the component.
componentDidCatch : Used in error boundaries, which are components that implement this method. It allows the component to catch JavaScript errors anywhere in the child component tree (below this component), log errors, and display a UI with error information.
⬆ Back to top
Keys are a special string attribute that helps React identify which items have been changed, added or removed. They are used when rendering array elements to give them a stable identity. Each element's key must be unique (eg IDs from the data or indexes as a last resort).
const todoItems = todos . map ( todo => < li key = { todo . id } > { todo . text } </ li > )<li> tag. <li> element, if you extract list items as components.
⬆ Back to top
Callback refs are preferred over the findDOMNode() API, due to the fact that findDOMNode() prevents certain improvements in React in the future.
// Legacy approach using findDOMNode()
class MyComponent extends Component {
componentDidMount ( ) {
findDOMNode ( this ) . scrollIntoView ( )
}
render ( ) {
return < div />
}
}
// Recommended approach using callback refs
class MyComponent extends Component {
componentDidMount ( ) {
this . node . scrollIntoView ( )
}
render ( ) {
return < div ref = { node => ( this . node = node ) } />
}
} findDOMNode() .
⬆ Back to top
Fragments allow a React component to return multiple elements without a wrapper, by grouping the children without adding extra elements to the DOM. Fragments offer better performance, lower memory usage, a cleaner DOM and can help in dealing with certain CSS mechanisms (eg tables, Flexbox and Grid).
render ( ) {
return (
< React . Fragment >
< ChildA />
< ChildB />
< ChildC />
</ React . Fragment >
) ;
}
// Short syntax supported by Babel 7
render ( ) {
return (
< >
< ChildA />
< ChildB />
< ChildC />
</ >
) ;
}
⬆ Back to top
this context in React component classes? In JavaScript classes, the methods are not bound by default. This means that their this context can be changed (in the case of an event handler, to the element that is listening to the event) and will not refer to the component instance. To solve this, Function.prototype.bind() can be used to enforce the this context as the component instance.
constructor ( props ) {
super ( props ) ;
this . handleClick = this . handleClick . bind ( this ) ;
}
handleClick ( ) {
// Perform some logic
}bind approach can be verbose and requires defining a constructor , so the new public class fields syntax is generally preferred: handleClick = ( ) => {
console . log ( 'this is:' , this ) ;
}
render ( ) {
return (
< button onClick = { this . handleClick } >
Click me
</ button >
) ;
}this (referring to the component instance) is preserved: < button onClick = { e => this . handleClick ( e ) } > Click me </ button > Note that extra re-rendering can occur using this technique because a new function reference is created on render, which gets passed down to child components and breaks shouldComponentUpdate / PureComponent shallow equality checks to prevent unnecessary re-renders. In cases where performance is important, it is preferred to go with bind in the constructor, or the public class fields syntax approach, because the function reference remains constant.
⬆ Back to top
Error boundaries are React components that catch JavaScript errors anywhere in their child component tree, log those errors, and display a fallback UI instead of the component tree that crashed.
Class components become error boundaries if they define either (or both) of the lifecycle methods static getDerivedStateFromError() or componentDidCatch().
class ErrorBoundary extends React . Component {
constructor ( props ) {
super ( props )
this . state = { hasError : false }
}
// Use componentDidCatch to log the error
componentDidCatch ( error , info ) {
// You can also log the error to an error reporting service
logErrorToMyService ( error , info )
}
// use getDerivedStateFromError to update state
static getDerivedStateFromError ( error ) {
// Display fallback UI
return { hasError : true } ;
}
render ( ) {
if ( this . state . hasError ) {
// You can render any custom fallback UI
return < h1 > Something went wrong. </ h1 >
}
return this . props . children
}
}
⬆ Back to top
A higher-order component (HOC) is a function that takes a component as an argument and returns a new component. It is a pattern that is derived from React's compositional nature. Higher-order components are like pure components because they accept any dynamically provided child component, but they won't modify or copy any behavior from their input components.
const EnhancedComponent = higherOrderComponent ( WrappedComponent )
⬆ Back to top
When the application is running in development mode, React will automatically check for all props that we set on components to make sure they are the correct data type. For incorrect data types, it will generate warning messages in the console for development mode. They are stripped in production mode due to their performance impact. Required props are defined with isRequired .
For example, we define propTypes for component as below:
import PropTypes from "prop-types"
class User extends React . Component {
static propTypes = {
name : PropTypes . string . isRequired ,
age : PropTypes . number . isRequired
}
render ( ) {
return (
< h1 > Welcome, { this . props . name } </ h1 >
< h2 > Age , { this . props . age }
)
}
} propTypespropTypes is not mandatory. However, it is a good practice and can reduce bugs.
⬆ Back to top
Context provides a way to pass data through the component tree without having to pass props down manually at every level. For example, authenticated user, locale preference, UI theme need to be accessed in the application by many components.
const { Provider , Consumer } = React . createContext ( defaultValue )
⬆ Back to top
Refs provide a way to access DOM nodes or React elements created in the render method. Refs should be used sparringly, but there are some good use cases for refs, such as:
Refs are created using React.createRef() method and attached to React elements via the ref attribute. In order to use refs throughout the component, assign the ref to the instance property within the constructor:
class MyComponent extends React . Component {
constructor ( props ) {
super ( props )
this . myRef = React . createRef ( )
}
render ( ) {
return < div ref = { this . myRef } />
}
}Refs can also be used in functional components with the help of closures.
React.createRef() and attach to elements via the ref attribute.
⬆ Back to top
children prop? children is part of the props object passed to components that allows components to be passed as data to other components, providing the ability to compose components cleanly. There are a number of methods available in the React API to work with this prop, such as React.Children.map , React.Children.forEach , React.Children.count , React.Children.only and React.Children.toArray . A simple usage example of the children prop is as follows:
function GenericBox ( { children } ) {
return < div className = "container" > { children } </ div >
}
function App ( ) {
return (
< GenericBox >
< span > Hello </ span > < span > World </ span >
</ GenericBox >
)
}
⬆ Back to top
Portal are the recommended way to render children into a DOM node that exists outside the DOM hierarchy of the parent component.
ReactDOM . createPortal ( child , container ) The first argument ( child ) is any renderable React child, such as an element, string, or fragment. The second argument ( container ) is a DOM element.
⬆ Back to top
alt attribute on images? The alt attribute provides alternative information for an image if a user cannot view it. The alt attribute should be used to describe any images except those which only serve a decorative purpose, in which case it should be left empty.
alt attribute.alt tags to understand image content, so they are considered important for Search Engine Optimization (SEO).. at the end of alt tag to improve accessibility.
⬆ Back to top
Browsers have a cache to temporarily store files on websites so they don't need to be re-downloaded again when switching between pages or reloading the same page. The server is set up to send headers that tell the browser to store the file for a given amount of time. This greatly increases website speed and preserves bandwidth.
However, it can cause problems when the website has been changed by developers because the user's cache still references old files. This can either leave them with old functionality or break a website if the cached CSS and JavaScript files are referencing elements that no longer exist, have moved or have been renamed.
Cache busting is the process of forcing the browser to download the new files. This is done by naming the file something different to the old file.
A common technique to force the browser to re-download the file is to append a query string to the end of the file.
src="js/script.js" => src="js/script.js?v=2"The browser considers it a different file but prevents the need to change the file name.
⬆ Back to top
<header> elements? What about <footer> elements? Yes to both. The W3 documents state that the tags represent the header( <header> ) and footer( <footer> ) areas of their nearest ancestor "section". So not only can the page <body> contain a header and a footer, but so can every <article> and <section> element.
⬆ Back to top
<header> , <article> , <section> , <footer> <header> is used to contain introductory and navigational information about a section of the page. This can include the section heading, the author's name, time and date of publication, table of contents, or other navigational information.
<article> is meant to house a self-contained composition that can logically be independently recreated outside of the page without losing its meaning. Individual blog posts or news stories are good examples.
<section> is a flexible container for holding content that shares a common informational theme or purpose.
<footer> is used to hold information that should appear at the end of a section of content and contain additional information about the section. Author's name, copyright information, and related links are typical examples of such content.
<form> and <table>
⬆ Back to top
rel="noopener" attribute used? The rel="noopener" is an attribute used in <a> elements (hyperlinks). It prevents pages from having a window.opener property, which would otherwise point to the page from where the link was opened and would allow the page opened from the hyperlink to manipulate the page where the hyperlink is.
rel="noopener" is applied to hyperlinks.rel="noopener" prevents opened links from manipulating the source page.
⬆ Back to top
defer and async attributes on a <script> tag?If neither attribute is present, the script is downloaded and executed synchronously, and will halt parsing of the document until it has finished executing (default behavior). Scripts are downloaded and executed in the order they are encountered.
The defer attribute downloads the script while the document is still parsing but waits until the document has finished parsing before executing it, equivalent to executing inside a DOMContentLoaded event listener. defer scripts will execute in order.
The async attribute downloads the script during parsing the document but will pause the parser to execute the script before it has fully finished parsing. async scripts will not necessarily execute in order.
Note: both attributes must only be used if the script has a src attribute (ie not an inline script).
< script src =" myscript.js " > </ script >
< script src =" myscript.js " defer > </ script >
< script src =" myscript.js " async > </ script > defer script in the <head> allows the browser to download the script while the page is still parsing, and is therefore a better option than placing the script before the end of the body.defer .async .defer if the DOM must be ready and the contents are not placed within a DOMContentLoaded listener.
⬆ Back to top
In HTML, the attribute name is in all lowercase and is given a string invoking a function defined somewhere:
< button onclick =" handleClick() " > </ button >In React, the attribute name is camelCase and are passed the function reference inside curly braces:
< button onClick = { handleClick } /> In HTML, false can be returned to prevent default behavior, whereas in React preventDefault has to be called explicitly.
< a href =" # " onclick =" console.log('The link was clicked.'); return false " /> function handleClick ( e ) {
e . preventDefault ( )
console . log ( "The link was clicked." )
}
⬆ Back to top
Some of the key differences are:
<DOCTYPE>checked="checked" instead of checked )
⬆ Back to top
The DOM (Document Object Model) is a cross-platform API that treats HTML and XML documents as a tree structure consisting of nodes. These nodes (such as elements and text nodes) are objects that can be programmatically manipulated and any visible changes made to them are reflected live in the document. In a browser, this API is available to JavaScript where DOM nodes can be manipulated to change their styles, contents, placement in the document, or interacted with through event listeners.
<head> with a defer attribute, or inside a DOMContentLoaded event listener. Scripts that manipulate DOM nodes should be run after the DOM has been constructed to avoid errors.document.getElementById() and document.querySelector() are common functions for selecting DOM nodes.innerHTML property to a new value runs the string through the HTML parser, offering an easy way to append dynamic HTML content to a node.
⬆ Back to top
HTML specifications such as HTML5 define a set of rules that a document must adhere to in order to be “valid” according to that specification. In addition, a specification provides instructions on how a browser must interpret and render such a document.
A browser is said to “support” a specification if it handles valid documents according to the rules of the specification. As of yet, no browser supports all aspects of the HTML5 specification (although all of the major browser support most of it), and as a result, it is necessary for the developer to confirm whether the aspect they are making use of will be supported by all of the browsers on which they hope to display their content. This is why cross-browser support continues to be a headache for developers, despite the improved specificiations.
HTML5 defines some rules to follow for an invalid HTML5 document (ie, one that contains syntactical errors)
⬆ Back to top
localStorage and sessionStorage .With HTML5, web pages can store data locally within the user's browser. The data is stored in name/value pairs, and a web page can only access data stored by itself.
Differences between localStorage and sessionStorage regarding lifetime:
localStorage is permanent: it does not expire and remains stored on the user's computer until a web app deletes it or the user asks the browser to delete it.sessionStorage has the same lifetime as the top-level window or browser tab in which the data got stored. When the tab is permanently closed, any data stored through sessionStorage is deleted. Differences between localStorage and sessionStorage regarding storage scope: Both forms of storage are scoped to the document origin so that documents with different origins will never share the stored objects.
sessionStorage is also scoped on a per-window basis. Two browser tabs with documents from the same origin have separate sessionStorage data.localStorage , the same scripts from the same origin can't access each other's sessionStorage when opened in different tabs.
⬆ Back to top
The BEM methodology is a naming convention for CSS classes in order to keep CSS more maintainable by defining namespaces to solve scoping issues. BEM stands for Block Element Modifier which is an explanation for its structure. A Block is a standalone component that is reusable across projects and acts as a "namespace" for sub components (Elements). Modifiers are used as flags when a Block or Element is in a certain state or is different in structure or style.
/* block component */
. block {
}
/* element */
. block__element {
}
/* modifier */
. block__element--modifier {
}Here is an example with the class names on markup:
< nav class =" navbar " >
< a href =" / " class =" navbar__link navbar__link--active " > </ a >
< a href =" / " class =" navbar__link " > </ a >
< a href =" / " class =" navbar__link " > </ a >
</ nav > In this case, navbar is the Block, navbar__link is an Element that makes no sense outside of the navbar component, and navbar__link--active is a Modifier that indicates a different state for the navbar__link Element.
Since Modifiers are verbose, many opt to use is-* flags instead as modifiers.
< a href =" / " class =" navbar__link is-active " > </ a >These must be chained to the Element and never alone however, or there will be scope issues.
. navbar__link . is-active {
}
⬆ Back to top
CSS preprocessors add useful functionality that native CSS does not have, and generally make CSS neater and more maintainable by enabling DRY (Don't Repeat Yourself) principles. Their terse syntax for nested selectors cuts down on repeated code. They provide variables for consistent theming (however, CSS variables have largely replaced this functionality) and additional tools like color functions ( lighten , darken , transparentize , etc), mixins, and loops that make CSS more like a real programming language and gives the developer more power to generate complex CSS.
⬆ Back to top
col-{n} / 12 ratio of the container. < div class =" row " >
< div class =" col-2 " > </ div >
< div class =" col-7 " > </ div >
< div class =" col-3 " > </ div >
</ div > Set the .row parent to display: flex; and use the flex shorthand property to give the column classes a flex-grow value that corresponds to its ratio value.
. row {
display : flex;
}
. col-2 {
flex : 2 ;
}
. col-7 {
flex : 7 ;
}
. col-3 {
flex : 3 ;
}
⬆ Back to top
@media properties?all , which applies to all media type devicesprint , which only applies to printersscreen , which only applies to screens (desktops, tablets, mobile etc.)speech , which only applies to screenreaders @media rule
⬆ Back to top
Content : The inner-most part of the box filled with content, such as text, an image, or video player. It has the dimensions content-box width and content-box height .
Padding : The transparent area surrounding the content. It has dimensions padding-box width and padding-box height .
Border : The area surrounding the padding (if any) and content. It has dimensions border-box width and border-box height .
Margin : The transparent outer-most layer that surrounds the border. It separates the element from other elements in the DOM. It has dimensions margin-box width and margin-box height .
⬆ Back to top
em and rem units? Both em and rem units are based on the font-size CSS property. The only difference is where they inherit their values from.
em units inherit their value from the font-size of the parent elementrem units inherit their value from the font-size of the root element ( html ) In most browsers, the font-size of the root element is set to 16px by default.
em and rem units
⬆ Back to top
CSS sprites combine multiple images into one image, limiting the number of HTTP requests a browser has to make, thus improving load times. Even under the new HTTP/2 protocol, this remains true.
Under HTTP/1.1, at most one request is allowed per TCP connection. With HTTP/1.1, modern browsers open multiple parallel connections (between 2 to 8) but it is limited. With HTTP/2, all requests between the browser and the server are multiplexed on a single TCP connection. This means the cost of opening and closing multiple connections is mitigated, resulting in a better usage of the TCP connection and limits the impact of latency between the client and server. It could then become possible to load tens of images in parallel on the same TCP connection.
However, according to benchmark results, although HTTP/2 offers 50% improvement over HTTP/1.1, in most cases the sprite set is still faster to load than individual images.
To utilize a spritesheet in CSS, one would use certain properties, such as background-image , background-position and background-size to ultimately alter the background of an element.
background-image , background-position and background-size can be used to utilize a spritesheet.
⬆ Back to top
The General Sibling Selector ~ selects all elements that are siblings of a specified element.
The following example selects all <p> elements that are siblings of <div> elements:
div ~ p {
background-color : blue;
} The Adjacent Sibling Selector + selects all elements that are the adjacent siblings of a specified element.
The following example will select all <p> elements that are placed immediately after <div> elements:
div + p {
background-color : red;
}
⬆ Back to top
Assuming the browser has already determined the set of rules for an element, each rule is assigned a matrix of values, which correspond to the following from highest to lowest specificity:
When two selectors are compared, the comparison is made on a per-column basis (eg an id selector will always be higher than any amount of class selectors, as ids have higher specificity than classes). In cases of equal specificity between multiple rules, the rules that comes last in the page's style sheet is deemed more specific and therefore applied to the element.
⬆ Back to top
A focus ring is a visible outline given to focusable elements such as buttons and anchor tags. It varies depending on the vendor, but generally it appears as a blue outline around the element to indicate it is currently focused.
In the past, many people specified outline: 0; on the element to remove the focus ring. However, this causes accessibility issues for keyboard users because the focus state may not be clear. When not specified though, it causes an unappealing blue ring to appear around an element.
In recent times, frameworks like Bootstrap have opted to use a more appealing box-shadow outline to replace the default focus ring. However, this is still not ideal for mouse users.
The best solution is an upcoming pseudo-selector :focus-visible which can be polyfilled today with JavaScript. It will only show a focus ring if the user is using a keyboard and leave it hidden for mouse users. This keeps both aesthetics for mouse use and accessibility for keyboard use.
⬆ Back to top
WCAG stands for "Web Content Accessibility Guidelines". It is a standard describing how to make web content more accessible to people with disabilities They have 12-13 guidelines and for each one, there are testable success criteria, which are at three levels: A, AA, and AAA. The higher the level, the higher the impact on the design of the web content. The higher the level, the web content is essentially more accessible by more users. Depending on where you live/work, there may be regulations requiring websites to meet certain levels of compliance. For instance, in Ontario, Canada, beginning January 1, 2021 all public websites and web content posted after January 1, 2012 must meet AA compliance.
⬆ Back to top
ARIA stands for "Accessible Rich Internet Applications", and is a technical specification created by the World Wide Web Consortium (W3C). Better known as WAI-ARIA, it provides additional HTML attributes in the development of web applications to offer people who use assistive technologies (AT) a more robust and interoperable experience with dynamic components. By providing the component's role, name, and state, AT users can better understand how to interact with the component. WAI-ARIA should only be used when an HTML element equivalent is not available or lacks full browser or AT support. WAI-ARIA's semantic markup coupled with JavaScript works to provide an understandable and interactive experience for people who use AT.
An example using ARIA:
<div
role="combobox"
aria-expanded="false"
aria-owns="ex1-grid"
aria-haspopup="grid"
id="ex1-combobox">
...
</div>
Credit: W3C's ARIA 1.1 Combobox with Grid Popup Example
⬆ Back to top
The Accessibility Tree is a structure produced by the browser's Accessibility APIs which provides accessibility information to assistive technologies such as screen readers. It runs parallel to the DOM and is similar to the DOM API, but with much fewer nodes, because a lot of that information is only useful for visual presentation. By writing semantic HTML we can take advantage of this process in creating an accessible experience for our users.
⬆ Back to top
Landmark roles is a way to identify different sections of a page like the main content or a navigation region. The Landmarks helps assistive technology users to navigate a page, allowing them skip over areas of it.
ตัวอย่างเช่น,
< div id =" header " role =" banner " > Header of the Page </ div >
< div id =" content " role =" main " > Main Content Goes Here </ div >
⬆ Back to top
fs . readFile ( filePath , function ( err , data ) {
if ( err ) {
// handle the error, the return is important here
// so execution stops here
return console . log ( err )
}
// use the data object
console . log ( data )
} )Advantages include:
As you can see from below example, the callback is called with null as its first argument if there is no error. However, if there is an error, you create an Error object, which then becomes the callback's only parameter. The callback function allows a user to easily know whether or not an error occurred.
This practice is also called the Node.js error convention , and this kind of callback implementations are called error-first callbacks .
var isTrue = function ( value , callback ) {
if ( value === true ) {
callback ( null , "Value was true." )
} else {
callback ( new Error ( "Value is not true!" ) )
}
}
var callback = function ( error , retval ) {
if ( error ) {
console . log ( error )
return
}
console . log ( retval )
}
isTrue ( false , callback )
isTrue ( true , callback )
/*
{ stack: [Getter/Setter],
arguments: undefined,
type: undefined,
message: 'Value is not true!' }
Value was true.
*/
⬆ Back to top
REST (REpresentational State Transfer) is a software design pattern for network architecture. A RESTful web application exposes data in the form of information about its resources.
Generally, this concept is used in web applications to manage state. With most applications, there is a common theme of reading, creating, updating, and destroying data. Data is modularized into separate tables like posts , users , comments , and a RESTful API exposes access to this data with:
Here is an example of the URL and HTTP method with a posts resource:
/posts/ => GET/posts/new => POST/posts/:id => PUT/posts/:id => DELETE
⬆ Back to top
getData ( function ( a ) {
getMoreData ( a , function ( b ) {
getMoreData ( b , function ( c ) {
getMoreData ( c , function ( d ) {
getMoreData ( d , function ( e ) {
// ...
} )
} )
} )
} )
} ) Refactoring the functions to return promises and using async/await is usually the best option. Instead of supplying the functions with callbacks that cause deep nesting, they return a promise that can be await ed and will be resolved once the data has arrived, allowing the next line of code to be evaluated in a sync-like fashion.
The above code can be restructured like so:
async function asyncAwaitVersion ( ) {
const a = await getData ( )
const b = await getMoreData ( a )
const c = await getMoreData ( b )
const d = await getMoreData ( c )
const e = await getMoreData ( d )
// ...
}There are lots of ways to solve the issue of callback hells:
⬆ Back to top
The event loop handles all async callbacks. Callbacks are queued in a loop, while other code runs, and will run one by one when the response for each one has been received.
⬆ Back to top
XSS refers to client-side code injection where the attacker injects malicious scripts into a legitimate website or web application. This is often achieved when the application does not validate user input and freely injects dynamic HTML content.
For example, a comment system will be at risk if it does not validate or escape user input. If the comment contains unescaped HTML, the comment can inject a <script> tag into the website that other users will execute against their knowledge.
textContent instead of innerHTML prevents the browser from running the string through the HTML parser which would execute scripts in it.
⬆ Back to top
MIT. Copyright (c) Stefan Feješ.
